The ghosts you draw on my back

As pantasmas que ti debuxaches nas miñas costas. Que ti e todos debuxastes. Tatuastes para nunca esquecer. Hai días que paso o dedo sobre as cicatrices deténdome en cada luar para lembrar mil palabras, mil feridas, mil risas, bicos, conversas... E hai días que o simple roce da xema causa a dor máis profunda, polo que subo a camisa e me acurruco na bufanda. Son cicatrices na carne e por moito que mude de pel sempre seguirán aí para recordarme quen son eu.
Levo días intentando evadirme de min mesma pola simple razón de que vexo que non podo aturar a dor, de que vexo que hai cousas de min que se esvaen e non o podo evitar, de que teño que priorizar e non sei que pór primeiro, de que quero querer e son cobarde, de que quero falar e trémanme as pernas, de que quero mellorar e fágoo peor, de que teño medo de caer no pozo e non dar saído. Levo días sen estar comigo. E esa, para ben e para mal, son eu.